رهبری روزمره

چند نفر از شما کاملا از اینکه خودتان را رهبر بنامید راحت هستید؟

این سوال را در سراسر جهان پرسیده ام و عده کثیری دستشان را پایین نگه داشته اند و این را دریافتم که ما از رهبری چیزی بزرگتر از خودمان ساختیم ما از آن چیزی ورای خودمان ساختیم، ما آن را حول محور تغییر جهان ساختیم و ما این تیتر رهبری را برداشته و طوری با آن برخورد می کنیم که انگار چیزی است که یک روزی لیاقت آن را خواهیم داشت .

اما داشتن آن در حال حاضر به معنای یک نوع تکبر یا خودپسندی است که باهاش احساس راحتی نمی کنیم و بعضی اوقات نگران می شویم که ما وقت زیادی را صرف ستودن چیزهای جالبی می کنیم که کمتر کسی اینکار را می کند.

اینکه خودمان را متقاعد کردیم که آنها تنها چیزهایی هستند که ارزش ستایش دارند و شروع به کم ارزش کردن چیزهایی می کنیم که روزانه قادر به انجامشان هستیم و لحظاتی برایمان پیش می آید که واقعا رهبر هستیم و به خودمان اجازه نمی دهیم که برایش ارزش قائل باشیم و به خودمان اجازه نمی دهیم که از آن لذت ببریم.

فکر اینکه چقدر می توانیم برای دیگران مهم باشیم می تواند ترس آور باشد چون تاز مانیکه رهبری را بزرگتر از خود بدانیم، تا وقتی که رهبری را چیزی ورای خود بدانیم و تا زمانیکه آنرا برای تغییر دنیا در نظر بگیریم، ما بهانه ای برای خود قرار داده تا هر روز انتظار آنرا نداشته باشیم نه از طرف خود و نه از طرف یکدیگر.

ماریان ویلیامسون میگوید: ” بزرگترین ترس ما نالایق بودن ما نیست ، بزرگترین ترس ما این است که بی اندازه قدرتمندیم ، روشنی ماست که باعث ترسمان می شود نه تاریکی هایمان”

لازم است که بر ترسهایمان غلبه کنیم ، لازم است که بر ترسمان از اینکه قادریم چه قدرت خارق العاده ای در زندگی یکدیگر داشته باشیم غلبه کنیم.لازم است بر آن غلبه کنیم تا بتوانیم ورای ان حرکت کرده و برادران و خواهران کوچکتر ما و یکروز فرزندان ما به آن نگریسته و به تاثیری که قادریم بر زندگی یکدیگر بگذاریم ارزش بنهند، ارزشی بیش از پول و قدرت و شهرت و نفوذ.

درو دادلی مدرس رهبری در این بحث خنده دار به بررسی عواملی که باعث می شود ما به رهبر بودن خود بی توجه باشیم می پردازد.این سخنرانی زیبا در موسسه TED برگزار شده است.