سمینار های بدون مخاطب و مشتری – رکود صنعت آموزش
چند سال پیش، سمینار های انگیزشی در حوزه مدیریت ، توانستند با جذابیتی که در مقابل خواب‌آوری سمینار های علمی داشتند، سهم خوبی در بازار سمینارهای مدیریتی ایران بگیرند و مخاطب خوبی هم به سمت خودشان جذب کنند.
کم‌کم عادت ما ایرانی‌ها به حسابگری وارد کار شد. فلان موسسه یک سمینار دو روزه برگزار کرده است و n میلیون تومان به جیب زده است!
و باز هم با همان عادت مذکور، یادمان رفت به پیشینه و تلاش‌ها و هزینه‌های پشت‌صحنه اشاره درستی بکنیم.
نتیجه این شد که موجی از سمینارهای غالباً انگیزشی، ایران را فرا گرفت!
سمینار، انگیزه، حرکت !
و همه خوشحال و راضی. برگزارکننده، سخنران و مخاطبی که برای ساعاتی، احساس خوبی در او ایجاد شده بود و با همان احساس، فکر می‌کرد که می‌تواند کسب‌وکارش را که هیچ، اوضاع مملکت را دگرگون کند!
ولی خب، مشکل بعضی سمینارهای انگیزشی همین است که به‌سرعت اثر خود را از دست می‌دهند. مخاطب ِ باانگیزه، وقتی وارد محل کارش می‌شود، با سیل عظیم مشکلاتی که گویا برای ساعاتی فراموش کرده بود، مواجه می‌شود و روز از نو، روزی از نو.
اثر این‌گونه سمینارها، از این نظر کوتاه بود، ولی متأسفانه اثر بلندمدتی که داشتند، خراب کردن بازار آموزش بود.
این مشکل وقتی جدی‌تر شد که خرابی نسبی بازار کار، خیلی‌ها را به این فکر انداخت که «حالا که بازار کار خراب است، می‌توانیم خوانده‌هایمان را به دیگران آموزش دهیم و از این راه کسب درآمد کنیم».
شاید این مطلب برای شما مفید باشد!
سمینار پیش بینی اقتصاد ایران
کلاس برای کلاس
و این موضوع تا جایی پیش رفت که حتی کلاس‌هایی ایجاد شد که به این می‌پردازند که «کتاب بخوانید و با تغییر رنگ و لعاب محتوا، کلاس برگزار کنید».
نتیجه این شد که در هر زمینه‌ای، متخصصینی برای آموزش پیدا شدند که تا دیروز اسمی از آنها نبود ولی امروز مدعی پدر علم فلان بودن را یدک می‌کشند!
شاید بهترین مثالش «زبان بدن» است که این روزها حتی تلویزیون هم برنامه‌هایی با همین موضوع دارد و دوستانی را به‌عنوان کارشناس دعوت می‌کند که حتی یک نمونه عکس ایرانی هم برای نمایش ندارند و ادعای اجرای مؤثر کار در ایران را دارند.
با همان مثالِ «زبان بدن» اثری که این اساتید روی مخاطب گذاشتند این شد که اگر شما در حین صحبت، بینی خود را بخارانید، نشانه این است که شما حتماً در حال دروغ‌گویی هستید!
آخر داستان
داستان باز هم جلوتر رفت و نتیجه بزرگ‌تری حاصل شد: کلاس‌ها و سمینارهای بدون مخاطب و مشتری.
در نگاه جامعه‌شناسی و کلان، نداشتن مخاطب برای کلاس‌هایی که ارزشمند نیستند، مقوله دور از انتظار و بدی هم نیست. ولی وقتی با تبلیغات کاذب و جذاب ِ کلاس‌های مختلف، مخاطب به همه کلاس‌ها و سمینارها بی‌اعتماد شد، نتیجه‌اش این می‌شود که این روزها، وقتی سمینار یا کلاس واقعاً مفیدی هم برگزار می‌شود، نمی‌توان انتظار مخاطب زیادی را داشت.
نمی‌دانم چگونه می‌توان این مشکل را حل کرد، ولی موضوع این است که صنعت آموزش ما دچار ضربه مهلکی شده است و این ضربه، می‌تواند به صنایع و کسب‌وکارهای مختلف هم آسیبی جدی وارد کند.
نظر و راه‌حل شما برای این مشکل چیست؟
مطالب زیر را حتما مطالعه کنید
8 دیدگاه
به گفتگوی ما بپیوندید و دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.
در این متن برای درک بهتر به «زبان بدن» اشاره شده .
این مثال فقط برای درک بهتر مطلب بوده و به شخص یا گروه خاصی اشاره ندارد .
موضوع مورد بحث رکود صنعت آموزش کشور است و بس .
بله متاسفانه بحث آموزش امروزه حتی در دانشگاه ها نیز دچار مشکل شده است و تنها راه آن برای فعالیت در این حیطه اعتماد سازی است و یکی از این راه ها ارائه بخشی از آموزش ها به صورت رایگان و جذب نظر مخاطبان در مورد ان است. باز دوستان و اساتید نظرشون رو بفرمایند ما هم استفاده کنیم.
با سلام
به نظر من ورشکستگی صنایع کشورمان نه به سمینار ربط دارد ونه به کسانی که در آن به ایراد سخنرانی می‍ردازند وما نباید انتظار داشته باشیم که سمینارهای آموزشی بتوانند راه حل مشکلات صنعتی کشورمان را مرتفع سازند آنچه صنعت کشور را به ورطه نابودی کشانده نبود اطلاعات درست و آمار دقیق از سوی مراجع ذیربط است مثلا همین اداره کل صنایع که متولی صنعت کشور است با اینکه شاهد است در زمینه تولید بیسکویت و امثالهم کشور به اندازه کافی کارخانجات ورشکسته دارد باز هم در صورت تقاضا با اخذ مبالغی اقدام به صدور جواز تاسیس مینماید و هم سرمایه سرمایه گذار را به هدر میدهد وهم تولید مضاعف در آن زمینه را وارد بازار نموده وارزش واقعی آن را ایین میاورد معلوم نیست این اداره کل کارش چیست آیا کنترل ترافیک صنعتی یا اخذ مبلغ جهت صدور جواز تاسیس به نظر من باعث بدبختی کل صنایع کشور فقط اداره صنایع میباشد وباید قوانین ومقررات آن مورد تجدید نظر واقع شود وبیشتر از این به صنعت مملکت آسیب وارد ننماید
با سلام و احترام .
همانطور که در عنوان هم ذکر شده، منظور صنعت ِ آموزش بوده ، نه صنایع بصورت عام .
با سپاس
سلام جناب شاکری
برادر بزرگوار وقتی جامعه علمی به جای ادای مسئولیت اخلاقی و علمی خویش به دلالی رو می آورد نباید انتظار ی بهتر از این داشت ؛اما شما قطعا بهتر از بنده واقفید که کم کاری مسئولین دولتی در امر اطلاع رسانی و انتقال دانش به مخاطبین مزید بر علت است.اینکه چه کسی مسئول است .در یک کلام باید گفت همه منجمله حضرتعالی که بخشی از یک مطلب مفید را برای جویای آن ذکر می کنید و بقیه آن را به مخاطبین خاص هدیه خواهید کرد البته شاید جنابعالی به هزینه خدمات موصوف اشاره نمائید .لیکن دستگاههای مسئول می توانند نسبت به خرید انبوهی اقدام ومطالب در اختیار علاقمندان قرار گیرد.
علت دیگر در این راستا تنوع دستگاههای مسئول است که به هر کس انتقاد کنید مشکل را به سازمان دیگری احاله می نمایند.
علاوه بر همه این مطالب باورداریم در کشوری زندگی می نمائیم که به دلیل آزادی بیان -حاصل از خون شهدا-باب انتقاد باز است اما جناب شاکری
گوش اگر گوش تو ناله اگر ناله من
آنچه البته به جائی نرسد فریاد است
موفقیت ان برادر بزرگوار آرزوی قلبی من است اگر چه ممکن است در برخی از موضوعات اختلاف سلیقه با هم داشته باشیم.اینجانب این اختلاف سلیقه را از باب کلام رسول الله برای پیشبرد دردهای مشترک رحمت الهی می دانم ولاغیر
ارادتمند عرب عامری
وضعیت تحصیل:دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت اجرایی
مسئولیتهای اجرایی :مدیرعامل شرکت آفتاب شرق ولایت
-دبیر شورایاری محله زیبادشت جنوبی
مدیر دفترمرکزی مشاورین املاک صبا “شهرک صدرا”
سلام آقای عرب عامری عزیز .
از لطف و همراهی تان سپاسگزارم
با سلام
از اواسط سالهای 90 افراد زیادی به موضوع برندسازی علاقه مند شده و وارد موضوع برندسازی شده اند.
برخی سمینارهای نمایشی برگزار می کنند!
برخی هم کتابهای خارجی منبع را ترجمه و به نام خود تالیف کردند. مثلا کتاب مدیریت برند تیلده هدینگ و همکاران که منبع موضوع رویکردهای برندسازی در دوره کارشناسی ارشد مدیریت برند است تا کنون دو بار به نام تالیف در ایران چاپ شده است!!!
البته تا اینجای کار که در ایران هیچ ایرادی ندارد!!
هرکسی می تواند هر کاری انجام دهد به شرط اینکه به دیگران آسیبی نرساند!
مشکل جائی است که برخی از کسب و کارها به آنها اعتماد کرده و بودجه های خود را در اختیارشان قرار می دهند . پس از نگرفتن نتیجه آنچه که بدنام می شود موضوع برندسازی است نه این آقایان.
بارها با مدیران مختلفی برخورد کرده ام که می گویند داستان برندسازی در ایران دروغ محض است!
یعنی آنچه که آسیب می بیند دانش است نه افراد که اینجای کار خطرناک است. سمینارهای نمایشی که در پایانش چیزی دستگیر کسی نمی شود هم از این دسته است که تا وقتی متولی برای این کار وجود ندارد ادامه خواهد داشت.
سلام آقای دکتر مقدم عزیز
ممنون از بیان تجربیات و نکات ارزشمندتان
همانطور که شما فرمودید متولی ندارد و به نظرم حتی اگر داشته باشد، باز هم ممکن است مسائل مافیایی پیش بیاید و …
شاید بهتر باشد نهادی علمی برای نظارت بر محتوای کلاس ها و سمینارها ایجاد شود .