اثر حامد، یک قانون مهم و البته من‌درآوردی (!) توسط خود من است که در مبحث مدیریت زمان کاربردهای فراوانی دارد که کمی علمی ترِ آن می شود قانون پارکینسون در مدیریت زمان ! توجه به این قانون، می‌تواند باعث کار کردن بهتر و بهره وری بیشتر ما شود.
سال‌ها پیش که با دوستم – احسان – برای کنکور درس می‌خواندیم، یک روز برایمان مهمان آمد: حامد.
حامد از روز قبل، آمدنش را خبر داده بود و ما هم که در رقابتی تنگاتنگ با خودمان برای درس خواندنِ بیشتر بودیم، حسابی ناراحت بودیم که از درس خواندن می‌افتیم!
حامد آمد و رفت؛ و نتیجه‌ی این مهمان ناخوانده ولی خبر داده، این بود که ما توانستیم نسبت به روزهای گذشته بیشتر درس بخوانیم!
داستان ازاین‌قرار بود که به خاطر جبران وقتی که حامد از ما تلف می‌کرد، ما درس خواندن را زودتر شروع کردیم و دیرتر هم تمام کردیم و از هر وقت کوچکی که برایمان پیش می‌آمد، بیشترین استفاده را برای مطالعه می‌کردیم.
این روزها از آن کنکور کذایی و مهمان ناخوانده خبری نیست، ولی «اثر حامد» همچنان پابرجاست.
خیلی وقت‌ها، می‌دانیم که فقط فرصت کوتاهی برای انجام یک کار داریم. باآنکه شاید باور نکنیم، ولی بعداً می‌بینیم که بازدهی ما خیلی بیشتر بوده و توانسته‌ایم در همان زمان کم، کارمان را انجام دهیم و نتیجه خوبی هم بگیریم.
قانون پارکینسون
محققان دیگر که با حامد آشنایی نداشتند (!)، قوانین مشابه دیگری با نام‌های دیگری هم تعریف کرده‌اند. مثلاً در سال ۱۹۵۸ نویسنده و تاریخ‌نگار انگلیسی، سی نورتکوت پارکینسون (۱۹۰۹ تا ۱۹۹۳) کتاب طنزی در توصیف رفتار انسان نوشت با عنوان: قانون پارکینسون: تعقیب پیشرفت. چکیده‌ی نظریه‌ی او، این بود: کارها تا وقتی ادامه پیدا می‌کنند که زمانِ در اختیارشان را پر کنند.
به‌عبارتی‌دیگر، قانون پارکینسون می‌گوید که به اندازه زمانی که برای یک کار در نظر گرفته شود، آن کار طول می‌کشد.
شاید بتوان قانون پارکینسون را در مورد درس خواندن ما این‌گونه تعبیر کرد: ما زمان کوتاهی برای درس خواندن داشتیم و چون از قبل خبر داشتیم، در همان زمان کوتاه توانستیم به هدفمان برسیم.
شاهین شاکری – مدیران ایران
خیلی هم عالی