تمرین هایی برای رهبری – ۱

تمرین هایی برای رهبری – ۱

در سالهای اخیر، خیلی از رهبری صحبت شده و همه گفته اند که بهتر است رهبر باشید تا مدیر.

تفاوت هایی هم بین مدیریت و رهبری بیان داشته اند که گاه رهگشا و گاهی نیز باعث سردرگمی بیشتر است.

اگر بخواهم خیلی ساده به یکی از جنبه های رهبری در کسب و کار و مخصوصاً در برخورد با پرسنل اشاره کنم، باید بگویم مدیرانی که منش رهبری را در رفتارشان نمی توان دید، بیشتر به فکر آموزش دادن، کار ها را با جزئیات کامل، تحویل پرسنل دادن و بعد، تحویل گرفتن بی عیب و نقص آنها، بدون هیچ دلیلی برای اشتباه هستند.

و اما رهبران سازمانی، توانسته اند بر این رفتار به ظاهر منطقی و طبیعی، فائق آیند و کمی به ظاهر آسوده تر، کارها را بدون بیان جزئیات زیاد تحویل دهند و حتی بهتر از حالتی که تصور می کردند، از کارمندانی خوشحال تر، تحویل بگیرند.

رهبران را همه دوست دارند. آنها مهربان ترند و شبیه دوستانی اند که به فکر رشد ما هستند.

مدیران اما، شاید چنین نباشند.

زمانی که در یک سازمان دولتی مشغول به کار بودم، یکی از همکارانم همیشه می گفت «مدیر خوب به ما نیامده» !

رهبر سازمانی شدن، درست است که کمی به ژن خوب (!) و محیط هم بستگی دارد؛ ولی در نهایت آموختنی است. و هر چیز آموختنی، با تمرین سریعتر به دست می آید.

در اینجا می خواهم یک تمرین ذهنی ساده را بیان کنم که با تمرین آن، کمی خصوصیات رهبری در ما افزایش پیدا می کند.

تمرین اول – بپرسید به چی فکر می کنی ؟

چندی پیش با رادیو اقتصاد گفتگویی داشتم. (اینجا) خانم مجری در میان صحبت ها پرسیدند که اگر انقدر با پرسنل صحبت کنیم و حالشان را بپرسیم، بد نمی شود ؟ گفتم نه و اصلاً این یکی از وظایف مدیران ( شما بخوانید رهبران ) است.

رهبران سازمانی، باید ارتباط خوبی با پرسنلشان داشته باشند. باید از حال و روزشان، دغدغه ها و مشکلاتشان، امیدها و آرزوهایشان و … مطلع باشند. چرا ؟ برای اینکه قرار است با هم در جایی به نام سازمان، زندگی کنند و این زندگی، بدون ارتباطاتی انسانی، تلخ و بی روح و دوست نداشتنی خواهد بود.

اولین و بهترین سوالی که برای باز کردن سر صحبت و شناخت بیشتر همکارانمان می توانیم بپرسیم، شاید این باشد که ” به چی فکر می کنی ؟ ”

و بسیار مهم است که واقعاً با نیت و لحنی دوستانه و نه برای مچ گیری، و نه اعلام اینکه الان بیکار نشسته ای، و نه برای اینکه سندی جمع کنیم برای آینده (!) ، این سوال را بپرسیم.

و بعد از آن، باید بنشینیم و با دو گوش ِ خیلی شنوا، فقط بشنویم. دغدغه ها، چالش ها، افکار، آرزوها و … و فقط بشنویم، بدون قضاوت، بدون مشاوره و نظر دادن، بدون عجله و استرس.

این کار سخت است؟ بله.

وقت گیر است؟ بله.

لازم است ؟ بله !

با این تمرین، ارتباط ما با همکارانمان بهتر می شود و کم کم می توانیم در دایره افراد نزدیک او قرار بگیریم و به تمرینات بعدی در راستای رهبر شدن برسیم.

تاثیر این تمرین در کارهای سازمانی زیاد است. یکی اش این است که همکار ما حال بهتری خواهد داشت و با حال بهتر، مسلماً کار بهتری هم می تواند بکند. و دیگری اینکه وقتی رابطه رییس و مرئوسی، به رابطه ای نزدیکتر و شاید کمی دوستانه تر تبدیل شود ( به شرطی که تعادل در آن رعایت شود ) امکان کم کاری ها به شدت کم خواهد شد.

تاثیرات دیگر، تمارین دیگر و نتایج دیگر را شما هم می توانید همینجا ذکر کنید.

شاهین شاکری – مدیران ایران

[button color=”red” size=”medium” url=”https://modiriran.ir/product-category/product/%d9%85%d8%af%db%8c%d8%b1%db%8c%d8%aa-%d9%88-%d8%b1%d9%87%d8%a8%d8%b1%db%8c/” icon=”” target=”true”]محصولات مربوط به رهبری در فروشگاه مدیران ایران[/button]