اصول بازاریابی در سازمان شبکه ای

تکامل سازمانهای شبکه ای این تقاضارا ایجاد کرده است که کارشناسان و متخصصان برای یادگیری به چگونگی برقراری ارتباط با بخشها و ملتهای دیگر تلاش کنند، ضمن آنکه تاکید بر یکپارچگی تخصصها افزایش یابد.

اما در تفکر رایج و سنتی بازار یابی تخصص گرایی و اولویت قائل شدن به فعالیت های بازاریابی متمایط از فعالیتهای سایر بخش ها همچنان محور کار است.

آنها برای اینکه خود را از حوزه استراتژی کلان متمایز کنند به موضوعات اجرایی جزئی و تاکتیکی روی آورده اند.

به عنوان مثال در کنفرانس های بازاریابی برگزار شده تاکید زیادی بر جزئیات پیش فروش یا قیمت گذاری می شود و فارغ التحصیلان این رشته هم عمدتا در مشاغلی مانند فروش جذب می شوند و کمتر درصدد کسب جایگاه مدیر ارشدی هستند.

بنابراین بازاریابان یا بازاریابی کمتر در صدد آن هستند که پروژه های ایجاد تحول در شرکت را دنبال کنند ؛ یعنی همان پروژه هایی که نیازمند تشکیل تیم های میان بخشی و فراملیتی بوده و در حوزه کار مدیران ارشد قرار دارد.

از سویی معمولا پروژه های موثری مانند مدیریت کیفیت فراگیر TQM و مهندسی مجدد به وسیله مدیران عملیاتی ، ارزش افزوده اقتصادی ، ادغام و اکتساب به وسیله مدیران مالی وکارت امتیاز متوازن به وسیله بخش حسابداری پیگیری می شود ، پس دز این صورت چه کار مهمی می ماند که بازاریابی دنیال کند.

بازاریابی به عنوان موتور تحول

بازاریابان برای اینکه بتوانند در جایگاه مدیر ارشد قرار بگیرند باید رویکرد سنتی حاکم بر این حوزه را که در محدوده ۴ پی بازاریابی عمل میکند شکسته و به جای آن بر ابتکاراتی تاکید کنند که در شرکت یا سازمان ایجاد تحول میکند و برای مدیریت ارشد ارزشمند است. بنابراین تنها ابتکاراتی که استراتژیک و فرابخشی باشند می توانند نظر مدیر عالی رتبه را جلب کنند و نقش بازاریابان را ارتقا بخشند.

به عبارت دیگر تنها با فهم عمیق وظایف بخش های دیگر است که بازاریابان می توانند فعالیت های میان بخشی یا زنجیره ارزش را هدایت کنند ، بدین رو ضروری است که فعالیت های تحول آفرین خود را بر ابتکارارت زیر متمرکز کنند:

• تحول محصول توام با سود و ارزش به مصرف کنندگان
• کسب سطح بالایی از تخصص بازاریابی
• ایجاد هماهنگی میان بخش ها برای اجرای موفقیت آمیز برنامه ها
• نتیجه گرا بودن

بخشی از کتاب بازاریابی به مثابه استراتژی –مدیران ایران